เข้าใจผิด (แปลเองจากภาษาจีนค่า)

เนื้อเรื่อง

เรื่อง เข้าใจผิด..(误会)

แต่งโดย หยางฟั่ง （杨放）

                                นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้นในชั่วโมงเรียนภาษาอังกฤษของบ่ายวันหนึ่ง

                “Today we’ll learn lesson 13 ,please turn to page 15.”

                (วันนี้เราจะเรียนบทที่ 13 กัน กรุณาพลิกหนังสือไปหน้า 15 ด้วย)

                ผมพลิกหนังสือเปิดตามอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็มีกระดาษแข็งสีชมพูที่แต่งแต้มด้วยสีสันสดใสปลิวหล่นลงมาจากหนังสือ   ผมค่อยๆเก็บมันขึ้นมาดูแล้วก็อดที่จะตะลึงไม่ได้ บนกระดาษนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า “I love you forever.” ( ฉันจะรักคุณตลอดไป)

                คาบนั้นอาจารย์บรรยายอะไร ผมไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย ใครกันนะ? “เอ้อ ใช่แล้ว เมื่อช่วงเช้าเสี่ยวเสียนมายืมหนังสือภาษาอังกฤษผมไป  ใช่แล้ว  จะต้องเป็นเธอแน่เลย!  ถึงเราทั้งสองจะพูดได้ว่าเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เป็นเพื่อนบ้านกัน ชั้นประถมมัธยมไปกลับโรงเรียนทางเดียวกัน ว่าแต่เธอมามีความรู้สึกดีๆกับผมอย่างนี้เมื่อไรกันเนี่ย? ”  คิดไปคิดมา ผมก็อดที่จะหน้าแดงใจเต้นไม่ได้

                หนึ่งวัน.... สองวัน.....เวลาผ่านไปชั่วพริบตา แต่เสี่ยวเสียนกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยังคุยยิ้มกับพวกเพื่อนๆเหมือนเดิม หลายวันมานี้แม้แต่ความรู้สึก “ร้อนรน” ของผมเธอก็ไม่สนใจ แต่ผมนี่สิกลับยิ่งจะอดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่แล้ว

                วันหนึ่งบนทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน ผมกำลังคิดเรื่องนี้อย่างกลัดกลุ้มอยู่ ทันใดนั้นเสี่ยวเสียนก็วิ่งตามผมมา ยิ้มให้แล้วถามว่า “พักนี้เป็นยังไงบ้าง ไปเจอเรื่องอะไรแย่ๆมาหรือเปล่า พักนี้ทำไมนายดูจิตใจว้าวุ่นจัง”  ยังจะพูดเน้นคำว่า  “จิตใจว้าวุ่น”เป็นพิเศษอีกแน่ะ สำหรับ “ความห่วงใย”ของเธอ ทำให้ความสงสัยและความกลัดกลุ้มมันเข้ามาจู่โจมหัวใจผมเป็นระลอกๆ ผมทนไม่ไหวเลยหันกลับไปมองเธอแว่บหนึ่ง ผมอยากจะวิ่งหนีไป แต่กลับก้าวไม่ออก ผมเผชิญหน้ากับเธอ คิดว่าคงจะอ่านสีหน้าเธอออกแล้วได้อะไรบ้าง เธอกลับเบิกตาโพลงจ้องผม ไม่หันหน้าหนีไปไหน พูดเสียงต่ำๆว่า “นายมาจ้องฉันทำไมเนี่ย? ” ทันใดนั้นเองไม่รู้ว่าผมไปเอาความกล้ามาจากไหน ผมเอาเจ้าแผ่นกระดาษสีชมพูที่ผมเฝ้า”เพ่งพิจ” มันมาแสนนานยัดใส่ลงไปในมือเธอ “ก็เพราะนี่น่ะสิ” แล้วรีบกลับหลังวิ่งหนีไป

ผมได้ยินแต่เสียงร้อง “หวา~” ของเธอทีหนึ่งเท่านั้น   

                วันที่สองของชั่วโมงเรียนภาษาอังกฤษ ผมเปิดหนังสือภาษาอังกฤษไปตามปกติ แล้วก็มีเรื่องที่คารดไม่ถึงขึ้น ก็คือมีกระดาษสีฟ้าอ่อนปลิวตกลงมาจากหนังสืออีกแล้ว หลังจากที่ผมตระหนกไปพักหนึ่ง ผมก็ค่อยๆคลี่มันออกมาดู เป็นลายมือของเสี่ยวเสียนอีกแล้ว

                ขอโทษจริงๆนะ กระดาษแผ่นนั้นฉันตั้งใจจะแนบไปกับของขวัญที่ส่งให้แม่ในวันเกิดน่ะ ไม่เคยคิดที่จะเอาไปสอดไว้ในหนังสือนายเลย ฉันทำให้นายลำบากจริงๆ ช่วยยกโทษให้ฉันเถอะนะ

                                                                                                                                เสียน.

เวลานั้น ความทุกข์ของผมก็มลายหายไปในทันที ผมเงยหัวขึ้นมาเจอกับใบหน้าแดงระเรื่อที่เปื้อนยิ้มของเสี่ยวเสียนพอดี ผมเลยยิ้มแหยๆตอบเธอกลับไปทีหนึ่ง